Paris in November

I must admit I’ve neglected my website completely. Strands of cobweb threaded the front page covered with a thick layer of dust. This state of decay speaks volumes about my passivity. So it’s high time I had some post-Christmas tidy-ups here.  Let’s start up by saying that I realized my wish and dream from the top of the must-do list – a trip to Paris.

Moja stronka pokryła się pajęczyną i grubą warstwą kurzu.  Najwyższy czas odkurzyć blogspotowe zakamarki i zaprowadzić poświąteczne porządki. Zacznę od tego, że tuż przed końcem roku udało mi się spełnić marzenie – wyjazd do Paryża.

Through the years I’d been daydreaming about a stroll down Paris’ alluring streets, an unhurried walk in the streams of rain. I desperately wanted to find the film-like atmosphere, like the one captured in Midnight in Paris, to perch in a cosy, warm café and relish the sights and sounds of the city. And it was all on the right track, but…

Od kilku lat marzył mi się romantyczny spacer uliczkami Paryża w strugach deszczu. Chciałam poczuć ten iście filmowy klimat prosto z O północy w Paryżu, przycupnąć w przytulnej, ciepłej kawiarni i zachłysnąć się tym wielkim światem. I wszystko było na dobrej drodze, ale…

… Paris turned out to be a sort of disappointment. Maybe I’m an incurable medical case suffering from  so-called Paris syndrome. Though you can be marvelled  by the architecture and splendor of the city, Parisians lack friendliness and openness. From the very start we were made to feel we were just tourists there. First, a metro ticket counter implied we had a counterfeit banknote what she had judged on the solid basis of her bad feelings and Superman’s eyesight. Soon after that, we were denied accommodation in the hotel we had been making a bargain with because the staff didn’t want to disturb their peaceful state of harmony and… boredom. Opening the email box, reading the text (in English- yuuuck!) and following what we had agreed to…. Hold on… it’s a bit too much.

... Paryż okazał się sporym rozczarowaniem. Być może jestem nieuleczalnym przypadkiem medycznym cierpiącym na syndrom paryski…  Choć architektura i splendor miasta olśniewa, to Paryżanie są nieuprzejmi. Już na ‘dzień dobry’ pani sprzedająca bilety do metra dała nam do zrozumienia że jesteśmy posiadaczami fałszywych banknotów (co oceniła rzutem oka). Potem nie chciano nas zakwaterować w hotelu z którym prowadziliśmy burzliwe negocjacje, bo personel był tak zaabsorbowany nudą, że nie raczył otworzyć maila i zastosować się do ustaleń.

The undeniable beauty of the city's magnificent architecture attracts flocks of tourists. The wrought-iron structure of the Eiffel Tower, the iconic Notre Dame cathedral or the white grandeur of the Basilique du Sacre Coeur made a great impression on me. Except for architecture, Paris took me to itself with its cuisine. A lavish dinner on a boat cruising on the Seine River was a culinary adventure! I felt almost like the food critic in Ratatouille! Hope the chef was not a rat…

Niezaprzeczalny urok paryskiej architektury przyciąga tłumy. Metalowa konstrukcja Wieży Eiffel. słynna katedra Notre Dame czy dostojna biała bazylika Sacre Coeur zrobiły na mnie spore wrażenie.  Poza architekturą, Paryż przekonał mnie jeszcze do siebie swoją kuchnią. Kolacja na statku, pomijając fakt, że kelner wylał na mnie drinka więc byłam mokra od pasa w dół, to była wręcz przygoda. Poczułam się niemal jak ten krytyk kulinarny z Ratatoulle.  Mam tylko nadzieję, że szefem kuchni na tej łajbie nie był szczur…