Insatiable appetite for Vienna

Being 10 times smaller, the Kahlenberg cannot compare to Mont Blanc, but to me, it arouses pretty the same emotions. From that place, in 1683 Sobieski gave the Turks a good thrashing and dismissed Kara Mustafa home barefoot sending his cloth, silverware and other trophies to Poland. Poor Kara Mustafa didn’t find any consolation in his own home country. As soon as he cried on the sultan’s shoulder after the crushing defeat, Mehmed IV sentenced the big loser to death by strangulation with a silk cord. Now, a Polish church towers on the top of the hill. I must admit, the Austrians do not belittle the Polish king’s achievement by attributing the victory to themselves . On the contrary, they proudly display the images of Jan III Sobieski.

Może i  Kahlenberg to nie Mont Blanc, bo jest 10 razy niższy, ale jak dla mnie wzbudza równie wielkie emocje. Z tego miejsca w 1683 Sobieski spuścił lanie Turkom i puścił Kara Mustafę do domu w skarpetkach, a jego sukna i zastawę wysłał priorytetem do Polski. Biedny Kara Mustafa nie znalazł pocieszenia w rodzinnym kraju, bo gdy tylko wypłakał się w mankiet sułtanowi, ten kazał go udusić.  Dziś na Kahlenbergu stoi polski kościółek z pamiątkową tablicą. I tu trzeba przyznać, że Austryjacy nie przypisują sobie zasług w zwycięstwie nad Imperium Osmańskim. W wielu miejscach widnieją dumnie wizerunki polskiego króla.

The Kahlenberg Hill provides also a brilliant viewpoint over Vienna and the Danube. However, looking is not enough when you are starving to death for views. You have to touch the surrounding. Satiate your hungry eyes and voraciously devour the tempting landscapes until the burning desire slightly fades away. For this reason, we went back to the city on foot. We were struggling through vineyards and bushy Vienna woods while the storm was heading for us. When we reached Grinzing, it started to rain for good. I didn’t play the hero and hurriedly went on the bus.

Wzgórze Kahlenberg to również świetny punkt widokowy, z którego roztacza się malownicza panorama Wiednia i Dunaju. Ale dla głodnego widoków, patrzeć to mało. Tego wszystkiego trzeba dotknąć. Nasycić wzrok i łapczywie nałykać się apetycznych krajobrazów, aż pragnienie nieco osłabnie. Dlatego w drogę powrotną do miasta udaliśmy się pieszo. Przedzieraliśmy się przez winnice i kręte leśne szlaki czując oddech burzy na plecach. Gdy dotarliśmy do Grinzing rozpadało się na dobre. Nie zgrywałam już twardziela i bez wyrzutów sumienia skorzystałam z autobusu.

Grinzing

When I finally satisfied the senses, my stomach demanded non-spiritual sustenance. And what can a former orthodox vegetarian have for lunch? A ring of fatty and heavy Wurstl. And a piece of Sachertorte for dessert. A genuine Vienna feast.

Kiedy niedosyt przygód minął, mój żołądek zaczął domagać się strawy. I cóż możne zjeść była ortodoksyjna wegetarianka? Pęto tłuściutkiej kiełbaski. A potem torcik Sachera na deser. Prawdziwa uczta wiedeńska.