Insatiable appetite for Vienna

Being 10 times smaller, the Kahlenberg cannot compare to Mont Blanc, but to me, it arouses pretty the same emotions. From that place, in 1683 Sobieski gave the Turks a good thrashing and dismissed Kara Mustafa home barefoot sending his cloth, silverware and other trophies to Poland. Poor Kara Mustafa didn’t find any consolation in his own home country. As soon as he cried on the sultan’s shoulder after the crushing defeat, Mehmed IV sentenced the big loser to death by strangulation with a silk cord. Now, a Polish church towers on the top of the hill. I must admit, the Austrians do not belittle the Polish king’s achievement by attributing the victory to themselves . On the contrary, they proudly display the images of Jan III Sobieski.

Może i  Kahlenberg to nie Mont Blanc, bo jest 10 razy niższy, ale jak dla mnie wzbudza równie wielkie emocje. Z tego miejsca w 1683 Sobieski spuścił lanie Turkom i puścił Kara Mustafę do domu w skarpetkach, a jego sukna i zastawę wysłał priorytetem do Polski. Biedny Kara Mustafa nie znalazł pocieszenia w rodzinnym kraju, bo gdy tylko wypłakał się w mankiet sułtanowi, ten kazał go udusić.  Dziś na Kahlenbergu stoi polski kościółek z pamiątkową tablicą. I tu trzeba przyznać, że Austryjacy nie przypisują sobie zasług w zwycięstwie nad Imperium Osmańskim. W wielu miejscach widnieją dumnie wizerunki polskiego króla.

The Kahlenberg Hill provides also a brilliant viewpoint over Vienna and the Danube. However, looking is not enough when you are starving to death for views. You have to touch the surrounding. Satiate your hungry eyes and voraciously devour the tempting landscapes until the burning desire slightly fades away. For this reason, we went back to the city on foot. We were struggling through vineyards and bushy Vienna woods while the storm was heading for us. When we reached Grinzing, it started to rain for good. I didn’t play the hero and hurriedly went on the bus.

Wzgórze Kahlenberg to również świetny punkt widokowy, z którego roztacza się malownicza panorama Wiednia i Dunaju. Ale dla głodnego widoków, patrzeć to mało. Tego wszystkiego trzeba dotknąć. Nasycić wzrok i łapczywie nałykać się apetycznych krajobrazów, aż pragnienie nieco osłabnie. Dlatego w drogę powrotną do miasta udaliśmy się pieszo. Przedzieraliśmy się przez winnice i kręte leśne szlaki czując oddech burzy na plecach. Gdy dotarliśmy do Grinzing rozpadało się na dobre. Nie zgrywałam już twardziela i bez wyrzutów sumienia skorzystałam z autobusu.

Grinzing

When I finally satisfied the senses, my stomach demanded non-spiritual sustenance. And what can a former orthodox vegetarian have for lunch? A ring of fatty and heavy Wurstl. And a piece of Sachertorte for dessert. A genuine Vienna feast.

Kiedy niedosyt przygód minął, mój żołądek zaczął domagać się strawy. I cóż możne zjeść była ortodoksyjna wegetarianka? Pęto tłuściutkiej kiełbaski. A potem torcik Sachera na deser. Prawdziwa uczta wiedeńska.

WOLFgang's Vienna

Rathaus

The trip to Vienna was actually my husband’s brave idea. ‘Why don’t we go there? It’s a nice place’ he said one day. You don’t argue about the tastes so I fell in with his suggestion without a murmur. Means of transport: train Warsaw-Vienna (Westbahnhof). Weather – scorching African heat (+38C in shade). It was either the charm of the city or high temperatures that made me feel dizzy. Touring Vienna was the first trip I took in a slower pace. I wasn’t rushing frantically around the city like a mad Duracell bunny. Instead, I was thoroughly investigating the surrounding area from a bench in shade.

Wyprawa do Wiednia to zuchwały pomysł mojego męża. Pewnego dnia oświadczył: „A może tam? Tam ładnie jest.” O gustach się nie dyskutuje, więc tak już zostało. Transport – pociąg Warszawa- Wiedeń (Westbahnhof). Pogoda – iście afrykańska, bo aż+38C w cieniu przez 2 dni. Nie wiem czy to urok miasta, czy temperatura bardziej przyprawiały mnie o zawroty głowy. I to chyba pierwsza wycieczka,  kiedy nie biegałam po mieście z mapą jak króliczek Duracella, tylko wnikliwie przyglądałam się wszystkiemu – z perspektywy  ławki w cieniu.

Hofburg Neue Burg in the background

The Belvedere Palace

Vienna is a capital of cleanness and elegance. The city bears a resemblance to Paris, but luckily, it doesn’t have this French-like lordliness, and it’s definitely safer. The only trouble we had was to get some food because the local grocery stores close quite early in the evening. For those who are wondering what to see in Vienna, I recommend a few spots (in random order).

Samo miasto bardzo eleganckie i czyste. Mnie przypomina Paryż, ale bez tego francuskiego zadęcia i jest dużo bezpieczniej. Jedyny problem jaki napotkaliśmy to upolowanie czegoś do zjedzenia, bo sklepy zamykają dość wcześnie. Dla tych, którzy zastanawiają się, co zobaczyć w Wiedniu, polecam kilka miejsc (kolejność przypadkowa):

St Stephen's Cathedral

St Stephen's Cathedral -interior

Schonbrunn Palace & Garden - the imperial summer residence of the Habsburg monarchs. The opulent palace and beautiful formal gardens were to rival Versailles in magnificence and the Baroque style. Apparently, you must move into Maria Theresa’s house for a couple of days to visit every inch of the complex. We decided to hike up the hill to the Gloriette. From the top of the structure, you can take a glance at the palace and the city.

Schonbrunn Palace & Garden czyli letnia rezydencja cesarskiej dynastii Habsburgów z ogrodami imponujących rozmiarów. Trzeba chyba wprowadzić się do Marysi Tereski na kilka dni, żeby zajrzeć w każdy kąt. My zdecydowaliśmy się wdrapać na wzgórze z pawilonem. Z ostatniego piętra Gloriette rozciąga się piękny widok na pałac i miasto.

Schonbrunn

Gloriette

Walking in the labyrinth brought us [me] a lot of fun. You must run along the paths and face dead ends to get to a tree with a viewing platform in the middle of the maze. I ran in circles around  the high hedged tracks. The green walls display desperate attempts to struggle through the thicket.

Dużą frajdę sprawiła nam [mi] również zabawa w parkowym labiryncie. Na środku plątaniny ścieżek i ślepych zaułków stoi drzewo z metalowym tarasem. Aby dotrzeć do celu, trzeba się trochę nabiegać pomiędzy przystrzyżonym wysokim żywopłotem. W zielonych ściankach muru widać desperackie próby przedarcia się siłą na skróty.

The Prater. For families with children or without children, or childlike people like me. London has its London Eye while Vienna has its Wiener Riesenrad – one of the oldest ferris wheel in the world. It was a birthday present for Emperor Franz Joseph and it has been spinning since 1897.

Prater. Dla rodzin z dziećmi, bez dzieci i dzieciuchów takich jak ja – rozrywka rodem z lunaparku. Londyn ma swoje London Eye, a Wiedeń – Wiener Riesenrad, jeden z najstarszych na świecie diabelskich młynów. To okrągłe cudo  to urodzinowy prezent dla cesarza Franciszka Józefa i kręci się od 1897.

Prater

The Reichsrat Parliament Building

Beskid Sądecki - bez kitu!

‘The grass is always greener on the other side of the fence’- they say. I do praise my country, though, if you look at my blog, its contents don’t prove it. So, to reach a state of equilibrium here, a few nationalistic snapshots of Poland. Straight from Krynica Zdrój. After intensive and exhausting weeks at work, a long weekend in Beskid Sądecki.

„Cudze chwalicie, swego nie znacie- sami nie wiecie co posiadacie.” Ale przecież my wiemy! Choć, po moim blogu tego nie widać… Więc dziś, tak dla równowagi, kilka nacjonalistycznych ujęć z Polski. Krynica Zdrój. Po intensywnych i wyczerpujących tygodniach w pracy, długi weekend w Beskidach.

Soon after we got to our guesthouse, we moved to quench our thirst in the local pump room and hunt down something to eat. When we stuffed our stomachs with tomato soup and dumplings, we headed up to feast our eyes. We were clambering up Góra Parkowa, and sanatorium patients were passing us hurriedly.
Pierwszego dnia po dotarciu do naszego pensjonatu powędrowaliśmy, aby ugasić pragnienie i upolować coś ciepłego do zjedzenia. Gdy żołądki wypełniły się zupą pomidorową i pierogami, poszliśmy nasycić oczy widokami. Wspinaliśmy się na Górę Parkową, a sanatoryjni kuracjusze wyprzedzali nas na szlaku.

Parkowa Góra i ja

Next day we started out with jogging around the nearby churches, delicious breakfast and a slow, procession-like ride to Jaworzyna. We took a gondola lift to the top of the mountain. The sun went behind the clouds and it became much cooler. It threatened to rain but we took the risk of getting wet and decided to come down on foot. Definitely worth the effort!

Drugiego dnia- poranny jogging po okolicznych kościołach, śniadanie i procesja busem do Jaworzyny. Stąd, kolejką gondolową na szczyt. Słońce zaszło za chmury i zrobiło się chłodnawo. Groziło deszczem, ale postanowiliśmy zaryzykować zmoknięciem i rozprostować kości. Warto było…

Jaworzyna Krynicka (1114 m n.p.m.)

View from Jaworzyna

The nice hike from Jaworzyna built up my self-esteem and motivated me to peruse the map of tracks. Nex day we set off to walk around the forest.

Podbudowana spacerem przestudiowałam mapę szlaków Beskidu Sądeckiego i następnego dnia wyruszyliśmy poszwędać się po lesie.

Meteora

I guess the crisis in Greece concerns also the weather because the sun was in scarce. At about 9.30 p.m. when we finally reached Kalambaka (or Kalampaka – God knows how to put it down correctly since even the townspeople argue about its spelling) the town was drenched in rain and thick mist. The grey veil shrouded the massive monoliths so successively that we could hardly see their outlines. Each morning it barely unveiled the patches of the mountains unveiling bashfully either their tops or the foot.

Chyba kryzys w Grecji obejmuje również pogodę, bo słońca było jak na lekarstwo. Kiedy dotarliśmy ok. godz. 21.30 do Kalambaki (Kalampaki – nikt nie wie jak się to właściwie pisze skoro sami mieszkańcy tego nie wiedzą), ta tonęła w strugach deszczu i gęstej mgle. Szarawa woalka na tyle skutecznie spowiła góry, że nie było ich widać. Każdego ranka skąpo uchylała rąbka tajemnicy ukazując nieśmiało albo wierzchołki Meteorów albo ich podnóża.

Kalambaka in the rain

On the final day the sun (or Fortune) smiled upon us beamingly. The wind was blowing quite strongly but it didn't cool down my enthusiasm. That day we went up by coach to the Meteora – suspended-in- the-air monasteries.  The views were simply impressive. I could stay there for ever. Take a look and say what you think.

Ostatniego dnia słońce (albo szczęście) uśmiechnęło się do nas promiennie. Zimny wiatr gwizdał po grzbiecie, ale nie ostudziło to mojego entuzjazmu. Tego dnia wybraliśmy się autokarem do klasztorów „zawieszonych w powietrzu”. Widoki wręcz oszałamiające. Sami zobaczcie i oceńcie...

Great Meteoron Monastery

Goats / Kozy na wypasie

Altea

One could consider it inhuman to torture your wretched, tired of greyness eyes with pics taken at the spring seaside. Especially when it’s the autumn-wintry weather with no ray of the sun on the horizon. But I’ll indulge myself anyway breaking from the gloomy reality and diving my thoughts down in the azure waters of the Mediterranean Sea off the Costa Blanca shore.

To chyba trochę niehumanitarne, by tak katować zmęczone burością zmysły obrazkami znad ciepłego morza, gdy za oknem jesienno-zimowa aura. Ale pozwolę sobie na chwileczkę zapomnienia, oderwę się od szarej rzeczywistości i utopię myśli w lazurowych wodach Morza Śródziemnego na Costa Blanca.

The church of Our Lady of Solace

I’m back again in Altea. Climbing up the cobbled stairs, I’m whisking thoughtless around between the whitewashed houses. I finally get to the heart of the city- the church of Our Lady of Solace with its characteristic blue domes. Being out of breath, I want to have a rest on a bench but the glittering surface of the sea attracts my attention. I’m having a glimpse at the coast and the view dazes me makes me feel dizzy.
I znów jestem w Altei. Wspinając się brukowanymi schodami, przemykam się bezwiednie labiryntem uliczek pomiędzy bielonymi wapnem domkami. Po chwili docieram do serca miasteczka – kościoła pw. Matki Bożej Pocieszycielki z charakterystycznymi niebieskimi kopułami. Chcę usiąść na ławce by złapać oddech, ale połyskująca w słońcu tafla wody przyciąga wzrok. Widok odurza przyprawiając o zawrót głowy.