Altea

One could consider it inhuman to torture your wretched, tired of greyness eyes with pics taken at the spring seaside. Especially when it’s the autumn-wintry weather with no ray of the sun on the horizon. But I’ll indulge myself anyway breaking from the gloomy reality and diving my thoughts down in the azure waters of the Mediterranean Sea off the Costa Blanca shore.

To chyba trochę niehumanitarne, by tak katować zmęczone burością zmysły obrazkami znad ciepłego morza, gdy za oknem jesienno-zimowa aura. Ale pozwolę sobie na chwileczkę zapomnienia, oderwę się od szarej rzeczywistości i utopię myśli w lazurowych wodach Morza Śródziemnego na Costa Blanca.

The church of Our Lady of Solace

I’m back again in Altea. Climbing up the cobbled stairs, I’m whisking thoughtless around between the whitewashed houses. I finally get to the heart of the city- the church of Our Lady of Solace with its characteristic blue domes. Being out of breath, I want to have a rest on a bench but the glittering surface of the sea attracts my attention. I’m having a glimpse at the coast and the view dazes me makes me feel dizzy.
I znów jestem w Altei. Wspinając się brukowanymi schodami, przemykam się bezwiednie labiryntem uliczek pomiędzy bielonymi wapnem domkami. Po chwili docieram do serca miasteczka – kościoła pw. Matki Bożej Pocieszycielki z charakterystycznymi niebieskimi kopułami. Chcę usiąść na ławce by złapać oddech, ale połyskująca w słońcu tafla wody przyciąga wzrok. Widok odurza przyprawiając o zawrót głowy.

On the beach in Valencia

If I were to define my  astrological element, it would be WATER for sure. Tap water pours out abundantly because I can’t  do without washing, dripping or pouring water down… It succinctly explains why water consumption is significantly higher at our house than at an average household…

Gdybym miała określić, co jest moim żywiołem byłaby to z pewnością woda. W domu płynie ona szerokim strumieniem, bo ciapanie się, chlapanie, pluskanie, kąpanie, mycie czy szorowanie mam po prostu we krwi. Pewnie dlatego rachunki są takie, a nie inne.

It doesn’t probably surprise much that I love sea. The whooshing sound of foaming waves is growing alarmingly to spill meekly over the sandy shore. I put my bare feet on smooth, wet sand, and water gently laps at my toes. The murmur of the sea whispers in my ear and the breeze tosses my hair.

Nie dziwi pewnie fakt, że tak uwielbiam morze. Szum spienionych fal groźnie narasta, by po chwili łagodnie rozpłynąć się po piasku. Stawiam bose stopy na mokrym piasku, a woda delikatnie muska  koniuszki palców. Szmer wody szepcze do ucha, a wiatr przekornie plącze włosy.

I enjoy going to the seaside especially in the summer, but a stroll along the shore in mid-November has its charms as well. The deserted beach is all mine…

Wyjazd nad morze latem należy do najprzyjemniejszych, aczkolwiek spacer nadbrzeżem w połowie listopada również ma swoje uroki. Cała  wyludniona plaża tylko moja…

Albufera

I promised myself I would come back here one day… but definitely not alone that time. And,  as a result of unexpected coincidence, I actually did it. Albufera is kind of little China in Europe. It’s not because of the minorities living here of course, but vast stretches of rice fields. 

Obiecałam sobie, że tu wrócę.  Ale już nie sama… I dzięki zbiegowi okoliczności tak się właśnie stało.  Albufera to takie małe Chiny w Europe. Bynajmniej nie za sprawą mniejszości narodowych, tylko rozciągających się tu połaci pól ryżowych.

Albufera Lake beats the rhythm of life pumping  its fresh waters into canal system. Fresh water is a priceless commodity in this part of Spain. What remained of most rivers and streams are ‘las ramblas’- dry, rocky ravines. That’s why the Albufera Park is unique in its character. Exploring the lake by boat, we saw hundreds of birds seeking refuge in thick bushes and rushes or paddling long-legged herons.

 Wylewające Jezioro Albufera nadaje rytm życia okolicy, wtłaczając pulsacyjnie do systemu słodką wodę. W tej części Hiszpanii słodka woda to towar bezcenny. Po większości rzek i strumieni pozostały tylko „las ramblas” czyli suche, kamieniste wąwozy. Właśnie dlatego Park Albufera jest unikalny. Wypływając łódką na środek jeziora można zobaczyć setki ptaków szukających schronienia w chaszczach i szuwarach lub brodzące, długonogie czaple.

Mulled beer for wintry weather

It’s - 15 Celsius,  a patch of snow and biting wind outside. Obviously, it used to be worse but sticking your nose out the door is a doubtful pleasure anyway. Within a couple of minutes I was so numb that even a mug of hot tea with lemon and a warm, cuddly blanket didn’t do. Being at such a ‘crisis’ point, I usually resort to more efficient methods of dehibernation. Mulled beer with honey and spices.

Za oknem -15 stopni, trochę śniegu i przejmujący wiatr. Wiadomo, bywało gorzej, ale wyjście  z domu nie należy do najprzyjemniejszych. Po kilkunastu minutach na świeżym powietrzu skostniałam do szpiku kości na tyle, że gorąca herbata z cytryną oraz ciepły koc nic nie działały. W tak kryzysowych momentach uciekam się do skutecznych metod dehibernacji. Grzane piwo z modem i przyprawami.

0,5 litra piwa   o,5 litre of beer
1 pomarańcza 1 orange 
1 laska cynamonu 1 stick cinnamon
5 goździków 5 whole cloves
2 łyżki miodu 2 spoonfuls of honey
1 gwiazka anyżu 1 star anise

Blanch the orange in a boiling water, drain it. Cut the orange into halves, cut out 2 slices and squeeze the remaining pieces. Pour the beer into a saucepan and heat it up with low heat (don’t bring it to the boil). Add honey, anise, cloves, slices of oranges and grated cinnamon. Stir in the orange juice. Heat the beer up gently a few minutes more.

Pomarańczę sparz wrzątkiem i osusz. Przekrój owoc na pół, odkrój 2 plasterki, resztę pomarańczy wyciśnij. Piwo wlej do rondla i podgrzewaj na bardzo wolnym ogniu (nie wolno doprowadzić go do wrzenia). Dodaj miód oraz anyż, goździki, plasterki pomarańczy oraz starty na tarce cynamon. Dodaj sok z pomarańczy. Podgrzewaj kilka minut.

Paris in November

I must admit I’ve neglected my website completely. Strands of cobweb threaded the front page covered with a thick layer of dust. This state of decay speaks volumes about my passivity. So it’s high time I had some post-Christmas tidy-ups here.  Let’s start up by saying that I realized my wish and dream from the top of the must-do list – a trip to Paris.

Moja stronka pokryła się pajęczyną i grubą warstwą kurzu.  Najwyższy czas odkurzyć blogspotowe zakamarki i zaprowadzić poświąteczne porządki. Zacznę od tego, że tuż przed końcem roku udało mi się spełnić marzenie – wyjazd do Paryża.

Through the years I’d been daydreaming about a stroll down Paris’ alluring streets, an unhurried walk in the streams of rain. I desperately wanted to find the film-like atmosphere, like the one captured in Midnight in Paris, to perch in a cosy, warm café and relish the sights and sounds of the city. And it was all on the right track, but…

Od kilku lat marzył mi się romantyczny spacer uliczkami Paryża w strugach deszczu. Chciałam poczuć ten iście filmowy klimat prosto z O północy w Paryżu, przycupnąć w przytulnej, ciepłej kawiarni i zachłysnąć się tym wielkim światem. I wszystko było na dobrej drodze, ale…

… Paris turned out to be a sort of disappointment. Maybe I’m an incurable medical case suffering from  so-called Paris syndrome. Though you can be marvelled  by the architecture and splendor of the city, Parisians lack friendliness and openness. From the very start we were made to feel we were just tourists there. First, a metro ticket counter implied we had a counterfeit banknote what she had judged on the solid basis of her bad feelings and Superman’s eyesight. Soon after that, we were denied accommodation in the hotel we had been making a bargain with because the staff didn’t want to disturb their peaceful state of harmony and… boredom. Opening the email box, reading the text (in English- yuuuck!) and following what we had agreed to…. Hold on… it’s a bit too much.

... Paryż okazał się sporym rozczarowaniem. Być może jestem nieuleczalnym przypadkiem medycznym cierpiącym na syndrom paryski…  Choć architektura i splendor miasta olśniewa, to Paryżanie są nieuprzejmi. Już na ‘dzień dobry’ pani sprzedająca bilety do metra dała nam do zrozumienia że jesteśmy posiadaczami fałszywych banknotów (co oceniła rzutem oka). Potem nie chciano nas zakwaterować w hotelu z którym prowadziliśmy burzliwe negocjacje, bo personel był tak zaabsorbowany nudą, że nie raczył otworzyć maila i zastosować się do ustaleń.

The undeniable beauty of the city's magnificent architecture attracts flocks of tourists. The wrought-iron structure of the Eiffel Tower, the iconic Notre Dame cathedral or the white grandeur of the Basilique du Sacre Coeur made a great impression on me. Except for architecture, Paris took me to itself with its cuisine. A lavish dinner on a boat cruising on the Seine River was a culinary adventure! I felt almost like the food critic in Ratatouille! Hope the chef was not a rat…

Niezaprzeczalny urok paryskiej architektury przyciąga tłumy. Metalowa konstrukcja Wieży Eiffel. słynna katedra Notre Dame czy dostojna biała bazylika Sacre Coeur zrobiły na mnie spore wrażenie.  Poza architekturą, Paryż przekonał mnie jeszcze do siebie swoją kuchnią. Kolacja na statku, pomijając fakt, że kelner wylał na mnie drinka więc byłam mokra od pasa w dół, to była wręcz przygoda. Poczułam się niemal jak ten krytyk kulinarny z Ratatoulle.  Mam tylko nadzieję, że szefem kuchni na tej łajbie nie był szczur…