Between Europe and Asia

Stambuł to miasto którym albo się zauroczysz, albo je znienawidzisz; albo dasz się ponieść hałaśliwym rytmom 14-milionowego kolosa, albo rozpłaczesz się z bezradności wśród pędzącego tłumu. Jedno jest pewne – żeby się przekonać, do której kategorii należysz, musisz tam być.

Istanbul is a city which you’ll either fall for or hate, either you’ll get into the noisy rhythm of the city or you’ll just burst into tears in the middle of a throng of rushing people. The thing is, if you want to know which category of people you belong to, you need to visit this city.

Moja (i mojego męża) przygoda ze Stambułem zaczęła się 23 września, kiedy po 18-godzinnej podróży wylądowaliśmy na lotnisku Ataturk Airport z nadzieją rychłego znalezienia się w hotelu i położenia się spać. I tu Stambuł nas zaskoczył po raz pierwszy. Do oddalonego o 52 km od lotniska hotelu dotarliśmy po prawie 2 godzinach. Kilkupasmowa arteria miasta zamieniła się w rozległy zator i tak, zderzak w zderzak, przy wtórze klaksonów przesuwaliśmy się do przodu. Handel kwitnie nawet tutaj. Na środku drogi ekspresowej można kupić kwiaty, wodę, słodycze lub drobne gadżety. Nawet McDrive nie wychodzi aż tak daleko do klienta.

My (and my husband’s) adventure with Istanbul started on September 23, when after 18-hour journey we landed on the Ataturk Airport with high hopes to get to our hotel and crash down on bed. However, the city surprised us a little bit because it took us almost 2 hours to reach the hotel which was 52 kilometers away. A several-lane artery of the city turned into a huge traffic gridlock so we were snailing down the road, bumper to bumper, in accompaniment of horns. Trade flourishes even here. In the middle of  a carriageway you may pick up a bunch of flowers, a bottle of water, sweets and small gadgets. Even McDrive hasn’t come out to customers so far.

Grand Bazaar & Egyptian Bazaar

Grand Bazaar to największym krytym targowiskiem w Stambule. W 60 korytarzach znajdziemy prawie 5,000 sklepów z dywanami, ceramiką, biżuterią i odzieżą. Bazar Egipski jest targiem spożywczym i kupimy tu głównie przyprawy, zioła lub słodycze. Jedna rzecz łączy oba miejsca – okazja, żeby spłukać się do reszty. Tureccy sprzedawcy opanowali sztukę handlu do perfekcji. W Grand Bazaar znalazłam tylko jeden sklep z wywieszonymi cenami, pozostali sprzedawcy ustalają cenę „na bieżąco.” Dzięki temu, nawet po twardych negocjacjach cena będzie wyższa, niż w sieciowym sklepie. Chwyty marketingowe na tureckim bazarze, to czasem cios poniżej pasa. Sprzedawcy oczarowują klienta komplementami, powiedzą kilka słów w jego języku, opowiedzą dlaczego kochają jego kraj, aż biedak przystanie na postawione warunki. Dobrze jest robić zakupy w towarzystwie zaprzyjaźnionego tubylca i mieć w kieszeni pieniądze o niższych nominałach. Najrozsądniej jest robić zakupy w supermarketach.

Grand Bazaar is the largest covered shopping complex in Istanbul. 60 corridors hold 5,000 shops of a wide range of goods: carpets, ceramics, jewellery and clothes. Egyptian Bazaar is mainly food market where you can taste and buy spices, herbs, sweets or nuts. There is one thing that links both markets – a chance to be drained out of money. I must admit the Turkish merchants have mastered the fine art of selling to perfection. I found only one stall with fixed prices at the Grand Bazaar, the others set prices on the spot. As a result, even after having driven a hard bargain, the final price would be steeper than those in the chain stores. Some marketing stunts used at a Turkish market sometimes deals mortal blows to you savings. The sellers pay you compliments, (mis)pronounce a few words in your mother tongue, they will tell a heart-breaking story why they love your country until you agree to their conditions. It is good to do the shopping in company with a befriended Turk and keep in you wallet only money of low nominal value. The wisest option is to do the shopping in supermarkets.

Egyptian Bazaar

Topkapi Palace

Wszystkim tym, którzy chcą poczuć odrobinę sułtańskiego stylu życia, polecam Topkapi Palace. Kompleks powstał za panowania Mehmeda II Zdobywcy i przez prawie 4 wieki służył jako centrum administracyjne, edukacyjne i kulturowe.

Those who want to get an idea how a sultan’s life looked like should visit the Topkapi Palace.The complex was ordered by Sultan Mehmed II The Conqueror and for almost 4 centuries it served as administrative, educational and cultural center.

Hagia Sophia

Hagia Sophia to dla mnie esencja całego Stambułu -  w historii tego budynku streszcza się historia tego miasta. Hagia Sophia była najpierw świątynią chrześcijańską i perłą w koronie cesarstwa bizantyjskiego -  tu koronowano cesarskie głowy, tu rezydował patriarcha. W 1453 Konstantynopol odwiedzili Turcy, a Kościół Mądrości Bożej przekształcono w meczet dobudowując minarety, a mozaiki pokryto tynkiem. W 1934 Mustafa Kemal Ataturk rozkazał, aby budowla służyła jako muzeum. Wnętrze zdumiewa, a wręcz przytłacza rozmiarami i mnogością stylów.

To me, Hagia Sophia is the essence of whole Istanbul – the history of the building summarizes the history of this city. Hagia Sophia was initially a Christian temple and the jewel in the crown of  the Byzantine empire. It was the cathedral where kings were crowned and the seat of the Orthodox patriarch of Constantinople. In 1453, Constantinople was invaded by the Turks and the church of Holly Wisdom was converted into a mosque by adding minarets, covering the mosaics with plaster. In 1934 Mustafa Kemal Ataturk ordered to turn the building into museum. The interior of Hagia Sophia stuns with its staggering size and the diversity of architectonic styles.

Blue Mosque

Meczet Sułtana Ahmeda nie powalił mnie na kolana. Być może dlatego, że wrodzona fobia zarazków nie pozwalała mi się skupić na niczym innym, tylko na moich bosych stopach narażonych na miliardy bakterii i zarazków czyhających gdzieś w wykładzinie… I ten tłok… To miejsce bardziej przypominało bazar, niż miejsce modlitwy i skupienia. Dużo większym przeżyciem dla mnie była wizyta w maleńkim meczecie.

The Sultan Ahmed Mosque didn’t sweep me off my feet. Perhaps because my congenital germ phobia kept my mind absorbed in my bare feet vulnerable to billions of microbes and viruses hidden somewhere in the carpet. And the jostling crowds of tourists… The place reminds me more of a bazaar than a place of worship. I have to say I was more impressed with a visit in a small mosque.